In de Middeleeuwen was de Europese modestijl voortdurend onder invloed van de Kerk. De mode van hoge kragen, cravats, kant en luxe stoffen als zijde waren allemaal symbolen van het standvastige monotheïsme. In Frankrijk droegen de kerkvaders al in de beginperiode het leasinguniform, de pouche, en zo ontstond de term “koopmanskleren”. Knopen, jurken met geknoopte strikken en kanten randjes verschenen als modestatement.
De overweldigende aantrekkingskracht van de Middeleeuwen in Europa lag in de glamour, de terughoudendheid en de elegantie van de mode. Kant werd versierd op de goedkope rokken van rijke vrouwen. Alle mogelijke overdadigheid werd in deze periode toegepast, wat duidt op een tendens naar verfijning. De mode was echter zeer ongelijk. De extreme rijkdom van sommige boeren gaf hen de smaak voor de meest uitgebreide kleding. De bevolking in het algemeen gaf de voorkeur aan eenvoudige kleding.
Tijdens de Renaissance (van ongeveer 1640 tot 1700) kwamen modieuze kleuren en stoffen in de mode. Ook het verdwijnen van het kloostercelibaat zorgde ervoor dat de jonge leken actief deelnamen aan het sociale leven. Dameskleding met een scala aan kleuren en modieuze stijlen was nu mogelijk. Toch bleven mannen de aparte mannelijke toga (kirtle, kainrock) dragen voor speciale gelegenheden. Katoen, linnen en wol waren de meest populaire materialen. Gouden afwerking, juwelen, schoenen met afwerking, en tenslotte, synthetische stoffen zoals Rayon, synthetica, en Diva-achtige stoffen werden populair. In deze tijd werd het strakke lijfje of korset nog niet gedragen.
De bijzondere rijkdom van bepaalde Europese steden als Parijs, Londen en Venetië is terug te voeren op een bijzondere lucratieve mode in de vorige eeuw. Het model van de vlekkeloze dood is ook maagd. Jonge vrouwen werd geleerd te leven als welgestelden in die comfortabele en gemoedelijke sfeer. De vermakelijkheden werden lager, van buffoonery en serpent-Dean tot komedies en galoshes. Zelfs rechte en gerookte Pallopakken (16e eeuw) werden modieuzer gemaakt.Hoge hoed, reticule, schoenen met vergulde rand worden hier genoemd als enkele van de kenmerkende modeaccessoires. Reticule was zeker een modestatement. Een Venetiaanse madam zou voorrang kunnen geven aan elegantie en succes boven al het andere.
Venetië, waarschijnlijk de beroemdste stad van de 16e eeuw, werd het modecentrum van Europa tijdens de Renaissance. De mode bleef in die periode in wezen dezelfde. Dit slanke frame, gedrapeerd in mousseline na de heropleving van de stoffen, gaf Europa zijn eerste levendige indruk van de slanke, gladde en slanke lichaamsbouw die door de eeuwen heen de mode zou zijn.
Venetië bleef het modecentrum van Europa in de 15e eeuw, toen de goedkeuring van de Venetiaanse heerser kon worden gekocht met een auble. Een Venetiaanse madam kon zelfs verklaren: “Als dit is wat u wenst, trek het aan, ik zal het afwerken.” Fijne prints, zijden oppervlak, en extravagantie gingen hand in hand. Overdaad was bijgevolg een grote concessie. Niettemin ging Venetië door met het ontwerpen van tule onder de codenaam “Naubelore”. Deze stijl, iets onder de knie, was de mode van die periode.
Daarna kwam de eeuw van de 16e eeuw, waarin meer vooruitgang werd geboekt, zowel wat de kleding als de stijl betreft. Prenten, stoffen en kleuren gingen vooruit. In deze tijd begonnen ook steeds meer vrouwen kortere zomen te dragen dan in de Renaissance. Zeer lange en zeer wijde rokken werden afgeschaft. De geschiedenis van de mode kan dus worden beoordeeld in de periode van deze twee eeuwen.
Met de verfijningen van die tijd werd de schoonheid van Venetiaanse kleding de voornaamste eis van de bevolking. Jurken werden verheerlijkt op een manier die sinds het oude Rome niet meer was verheerlijkt. De geklede vrouw groeide uit tot een clubhuis van spiegels van faam; er kwamen strikte kledingvoorschriften, exquise modes en schitterende vertoningen van de vaardigheden van de dameskleding in de kunst van het versieren van kleding.
In de zesde eeuw v. Chr. waren de Etrusken bekend met hun mooiste jurken. In die tijd moesten mannen hun haar korter dragen dan hun hoofd, zoals in veel delen van het westen gebruikelijk is. In deze tijd werd ook het haar van vrouwen in een paardenstaart gebonden.
Gibble en welsprekende jurken behoorden tot het verleden; en naaktheid triomfeerde over de wereld. Stico was de niet van mannen te onderscheiden pracht van vrouwen, als vermeende pracht van antieke Etruskische vrouwen. De wereld van de vrouw was nauwer dan die van haar tijdgenoten, die zich tevreden moesten stellen met enkele centimeters van naaktheid. De zomerartikelen van een vrouw waren, net als hun hedendaagse tegenhangers, afgezet met veters; ook hun papier was meestal van een stijvere soort.