De geschiedenis van streetwear heeft te maken met de invloed van hiphop en de punkrockcultuur in de jaren '90. Deze cultuur was zo machtig in de Verenigde Staten dat het met een beweging te maken heeft. De beweging is eigenlijk gestart door een man genaamd Paul Kim.
Paul Kim is een echte Hip-Hop wishingunk. Hij is eigenlijk geboren in Zuid-Afrika en verhuisde op achttienjarige leeftijd naar de Verenigde Staten. Maar hij had geen formele opleiding op welk gebied dan ook. Hij ging maar één jaar naar de universiteit en behaalde daarna een master in mediastudies.
In zijn relatief korte leven heeft hij veel gedaan. Maar wat bijna niemand opviel, is dat hij in landelijke reclamecampagnes voor kledingbedrijven werd geplaatst. Als youngenta maakte en ontwierp hij veel van de kunst op T-shirts voor zijn klasgenoten tijdens zijn studententijd.
Dit is waarschijnlijk de reden waarom hij op zijn zeventiende iets met kleding wilde doen. Hij zag duidelijk de advertenties die voor een heel andere groep mensen bedoeld waren. Hij wilde creëren voor en aan de mensen die hij was. Niet om indruk te maken op de blanken. Maar aan zijn Afrienotische vriend aan de andere kant.
Hoewel het niet lang duurde voordat hij uitgroeide tot een van de beste modeontwerpers ter wereld, was het zijn eigen penseel met de dood dat hem het meeste goed deed. Omdat hij een enorm verdriet moest overwinnen toen hij armoedig in de kast lag. Hij was een gewone kerel, die tijdens zijn studententijd nooit een spijkerbroek droeg. Hij droeg alleen overhemden. Toch had hij vroeger in zijn leven een spijkerbroek gedragen wanneer hij maar wilde.
De vierentwintigjarige stierf aan lupus. Het komt zelden voor dat iemand zo'n ziekte overleeft. Gelukkig herstelde hij en kwam hij uiteindelijk vrij in het jaar 1997. Tussendoor had hij een baan bij een productiebedrijf. De functie was op secretariaatsniveau. Daarnaast werd hij in het Performance Support Team gezet. Dit is een team van ingenieurs en ontwerpers die hielpen bij het organiseren van grote sportevenementen.
Toen hij overweldigd werd door zijn ziekte, nam hij de beslissing om terug te gaan naar zijn geboorteplaats. Hij vond daar genoeg troost dat hij terug wilde naar zijn studie. Hij studeerde uiteindelijk af aan de Boston University met een graad in reclame. Vervolgens ontving hij talloze brancheonderscheidingen. Hij werd zelfs door Click Magazine uitgeroepen tot een van de 100 meest invloedrijke mensen in Amerika.
Hij richtte zijn eerste kledinglijn op, volgens de Miami New Times in 1997. Zijn slogan was T for Them (T for Them is een afkorting voor Tony for Them). Hij was heel duidelijk in zijn bedrijfsfilosofie dat hij de mensen wilde geven wat ze wilden. Hij wilde de mensen erkennen die het echt moeilijk hadden in hun leven en hij wilde hen oplossingen bieden.
Norman was van mening dat ontwerpers een groot deel van het risico zouden moeten nemen en dat risico was hoog in prijs. Hij had gelijk. Toen hij zijn eerste collectie verkocht, verdiende hij in één dag $ 600.000. Maar hij was in staat om zijn aanhang op te bouwen. Elke collectie heeft dezelfde innovatieve kwaliteit en stijl gevolgd. In 1998 lanceerde hij zijn kenmerkende collectie. Hij maakte op die ene dag meer dan $ 100.000 winst.
Norman behield en voegde nieuwe elementen toe aan zijn kledinglijn. Hij wilde schoenen aan de collectie toevoegen en een nieuwe lijn kinderkleding creëren. Hij waagde zich op veel terreinen die de maatschappelijke thema's in onze samenleving weerspiegelden. Hij wilde van iedereen een winnaar maken. Dat is waarschijnlijk de reden waarom hij al bekend is geworden, niet alleen vanwege de Nike-sneakers, maar ook om zijn dure smaak.
In 2001 lanceerden hij en partner Gary Muto Boot Church, een goedkopere Nike-sneaker met een aantal items gemaakt met zijn creatieve gevoeligheid. Boot Church bood items aan met echt leer, suède en stoffen in verschillende kleuren. Het was een heel nieuw concept dat niet alleen vernieuwend was op het gebied van kleding, maar ook nog eens zeer betaalbaar. Dit geeft aan dat ze klaar waren om hoger te gaan. In de komende jaren zullen ze een breder assortiment aanbieden.